Corre corre, cabaciña.

O mércores puídemos representar e vivenciar este coñecido conto, grazas a colaboración da nai de Rubén e Eloy que nos prestou todo o material.

Era unha vez unha velliña que vivía nunha casa da aldea.

Un día recibiu unha carta: a neta ía casar e quería invitala á voda.

A avoa púxose tan contenta que botou a andar axiña para non chegar tarde.

Ao cabo dun pouco atopu un lobo, que lle dixo:

-Avoíña, voute papar!

-Non me comas, lobo, que estou moi fraquiña!-dixo ela- vou á voda da miña neta e cando volva estarei máis gorda.

O lobo pensou que a velliña era todo ósos e deixouna ir: 

-Pois vai, que aquí te espero!

Algo máis adiante, a avoa atopu un oso, que lle dixo:

-Avoíña, voute papar!

-Non me comas, oso, que estou moi fraquiña!-dixo ela- vou á voda da miña neta e cando volva estarei máis gorda.

O oso pensou que a velliña era todo ósos e deixouna ir: 

-Pois vai, que aquí te espero!

Xa case no final do camiño atopu un león, que lle dixo:

-Avoíña, voute papar!

-Non me comas, león, que estou moi fraquiña!-dixo ela- vou á voda da miña neta e cando volva estarei máis gorda.

O león pensou que a velliña era todo ósos e deixouna ir: 

-Pois vai, que aquí te espero!

A velliña chegou á casa da neta e, asustada, contoulle o que pasara.

A neta díxolle que non se preocupase; e, como era tarde, foron durmir.

Ao día seguinte celebraron a voda cunha festa rachada.

Cando chegou a hora de volver para a casa, lembrou as tres feras que estaban agardando no camiño, e entroulle o medo.

Entón a neta foi correndo á horta, cortou a cabaza máis grande que atopou e abriulle unha porta pequerrecha.

A velliña meteuse dentro da cabaza e a neta botouna a rodar polo camiño.

Ao pouco pasou por onde estaba o león, que preguntou:

-Cabaza, cabaciña, non viches por aí unha velliña?

A avoa, desde dentro, respondeu:

-Non vin vella nin velliña, nin velliña nin vellón. 

Corre corre, cabaciña. Corre corre, cabazón!

O león quedou pampo e a avoa seguiu rodando.

Maís adiante estaba o oso, que preguntou:

-Cabaza, cabaciña, non viches por aí unha velliña?

A avoa, desde dentro, respondeu:

-Non vin vella nin velliña, nin velliña nin vellón. 

Corre corre, cabaciña. Corre corre, cabazón!

O oso quedou pasmado e a avoa seguiu rodando. 

Xa case chegando á casa, estaba o lobo afiando os dentes. ao ver a cabaza, preguntou:

-Cabaza, cabaciña, non viches por aí unha velliña?

A avoa, desde dentro, respondeu:

-Non vin vella nin velliña, nin velliña nin vellón. 

Corre corre, cabaciña. Corre corre, cabazón!

O lobo quedou abraiado e a avoa seguiu rodando. 

A velliña chegou á casa toda contenta por ter burlado o lobo, o oso e o león.

As tres feras, fartas de esperar horas e horas, caeron durmidas no camiño e soñaron con cabazas faladoras.

  Para rematar pola maxia do Samaín , convertémonos todos na avoíña dentro dunha cabaza xigante!

E colorín colorado, este conto está contado.